Θα μου πεις, σιγά το θέμα, το ντύσιμο σε μια ταινία είναι ασήμαντο. Θα σου πω να το ξανασκεφτείς.Δεν είναι αμελητέας σημασίας. Ίσα ίσα, είναι ένας κώδικας, ένας συμβολισμός του τι είναι ο άνθρωπος μέσα του. Μας δίνει άπειρα στοιχεία για το τι πιστεύει για τη ζωή, τι μουσική ακούει, τι κόμμα ψηφίζει, τι ερωτικές προτιμήσεις έχει, τι αυτοπεποίθηση κουβαλάει, τι φαντασία έχει, τι τόλμη, πού θέλει να ανήκει. Κι όλα αυτά στην πραγματική ζωή όπου αυτές τις πληροφορίες τις παίρνεις σχεδόν ασυνείδητα με μια φευγαλέα ματιά στον απέναντί σου. Φαντάσου στην ταινία, που τι είναι αν όχι συμπυκνωμένη ζωή; Το ντύσιμο σου δίνει τόσο υλικό για έναν χαρακτήρα όσο το να καθόταν ο ήρωας να σου διηγηθεί όλο το παρελθόν του, να σε κοιτάει στα μάτια(ok, στην κάμερα) και να σου μιλάει επί ώρες για την παιδική του ηλικία, την επανάσταση που έκανε ή όχι στην εφηβεία του, αν είναι συντηρητικός ή προοδευτικός τύπος, κλειστός ή ανοιχτόμυαλος, εσωστρεφής ή εξωστρεφής, αν περνάει εύκολα ή δύσκολα στη φάση που τον πετυχαίνεις. Και όπως και έξω στη ζωή, από τα πρώτα λεπτά ξέρεις μέσα σου αν τον συμπαθείς ή όχι, αν τον αντέχεις ή τον μισείς, αν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά ή αν χρειάζεται δουλειά για να σε κερδίσει(#αγαπημονο).
Για αρχή έχω το αρχέτυπο, την Κοκό Σανέλ, και την ταινία Coco avant Chanel, που εξιστορεί κυρίως τα χρόνια πριν την καθιέρωσή της και τη διασημότητά της. Θα μου πεις πάλι, ε, καλά, εντάξει, για τη Σανέλ μιλάει, ρούχα θα δείχνει. Θα σου πω και πάλι ξανασκέψου το. Γιατί η ταινία επικεντρώνεται στην ιδιαίτερη προσωπικότητά της και πώς αυτή χτίζεται και δυναμώνει στο πέρασμα των χρόνων. Το χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι υπερφυσικά δυνατή και μάλιστα σε μια εποχή που κάθε γυναίκα είχε χίλια δυο εμπόδια να υπερπηδήσει για να κάνει κάτι στη ζωή· και είναι τρομερά γοητευτικό να παρακολουθείς πώς γεννιέται και εξελίσσεται ένα δυνατός και αποφασισμένος, να χαράξει προσωπική πορεία, άνθρωπος. Εμένα με κέρδισε εξίσου απόλυτα με τον χαρακτήρα της. Έχει και πολύ ωραίο και συγκινητικό λαβ στόρι, να ενημερώσω. Όσον αφορά τα ρούχα, όλη η ταινία είναι ένας ύμνος στην κομψότητα, τη δημιουργική φαντασία και την υψηλή αισθητική. Αγαπημένες σκηνές αυτές που βλέπεις από ποιες απλές σκηνές της καθημερινότητας αντλεί έμπνευση και φθάνει στο υπέροχο, κάθε φορά, αποτέλεσμα. Η Όντρεϊ Τοτού, με ωραίο, εσωτερικό παίξιμο και αξέχαστα σκληρό αλλά συνάμα γοητευτικό σκούρο βλέμμα(ε, καλά, το σκούρο δε θέλει και καμιά φοβερή υποκριτική δεινότητα). Έξτρα μπόνους, οι πολύ ωραίοι και καθαροί ήχοι από ψαλίδια που κόβουν, υφάσματα που σχίζονται, κλωστές που σπάνε, βελόνες που τρυπούν και άλλα τέτοια.
Αφήνω το έμβλημα της μόδας του ΄30, '40 και πιάνω το αρσενικό αντίστοιχο του '90. Μιλάω για τον Τομ Φορντ φυσικά, σχεδιαστή μόδας και διάσημο κυρίως απ' όταν δούλευε στον οίκο Γκούτσι, πριν φτιάξει τη δική του φίρμα. Δεν είναι βιογραφία πάλι, καμία σχέση. Στο A Single Man, ο Τομ σκηνοθετεί μια πολύ ωραία ιστορία ενός καθηγητή Λογοτεχνίας που έχει αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μετά από την πρόσφατη απώλεια του επί 16 χρόνια συντρόφου του. Τακτοποιεί τις τελευταίες του υποθέσεις και έρχεται σε επαφή με έναν ζιγκολό, με την παλιά καλή του φίλη και ξεπεσμένη δόξα του κινηματογράφου, Τζούλιαν Μουρ, και με έναν φοιτητή του που ιντριγκάρεται απο τον καθηγητή και βλέπουμε πώς αυτές οι συναντήσεις επιδρούν πάνω του σ' αυτή την τόσο κρίσιμη φάση του. Ο ΤομΦόρντ κάνει τη σκηνοθεσία με απίστευτη αρρενωπότητα, γοητεία και ακρίβεια. Στηρίζεται βέβαια σε γερές πλάτες, την ερμηνεία του Κόλιν Φερθ, που είναι λιτή, εσωτερική και εξόχως συγκινητική και καταγγέλλω ότι θα έπρεπε να είχε βραβευθεί στα Όσκαρς 2010 οπωσδήποτε· αίσχος!! Η αισθητική των '60s σε συνδυασμό με τα απίστευτα κουστούμια του Κόλιν και τα ρετρό φορέματα της Τζούλιαν Μουρ αλλά κυρίως και πάνω απ'όλα ο ευγενικά διακριτικός τρόπος με τον οποίο απεικονίζει τον άγριο και βαθύ πόνο του καθηγητή Falconer για το χαμό του συντρόφου του, καθώς και η υπέροχη, ποιητική τελευταία σκηνή αποτελούν ωδή στην ομορφιά. Ένας υπέροχα μοναδικός άνθρωπος.
Τρίτη επιλογή, λίγο αναπάντεχη αλλά πολύ σίγουρη είναι το Beginners, μια περσινή ταινία υποτιμημένη και παραγνωρισμένη εν πολλοίς, που άξιζε θερμότερη υποδοχή. Το βασικό στόρι είναι τα εξής δύο: Ο Όλιβερ(Γιούαν Μακγκρέγκορ) είναι γραφίστας-πάαααααρα πολύ ωραία τα σχέδιά του με θέμα:The history of sadness-που πενθεί τον νεκρό πατέρα του που έχασε πρόσφατα και 6 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του. Ο πατέρας Χαλ, μετά το θάνατο της επί 45 χρόνια συζύγου του, κάνει come out και ξαναρχίζει να ζει και να ευτυχεί μέχρι το τέλος της ζωής του συντροφιά με έναν νεότερο άνδρα. Ο γιος, εσωστρεφής κλειστός, μόνος κι έρημος, μην ξέροντας πώς να αγαπάει πραγματικά πριν το καμάουτ του πατρός και το τελευταίο διάστημα μαζί του, γνωρίζει μια κοπέλα σε ένα πάρτυ, με μια από τις καλύτερες σκηνές άδολου και υπαρξιακά απελπισμένου φλέρτ. Την κοπέλα υποδύεται η Μελανί Λοράν(με κλειστό το α). Ωπ, φθάσαμε στο ντύσιμο· η Μελανί που λες, εκτός από μια κούκλα με φανταστικό, τρυφερό βλέμμα, φοράει και υπέροχα, ανεπιτήδευτα κουλ outfits και πιάνει τα μαλλιά της με μισητής τελειότητας επιμελώς ατημέλητο τρόπο. Μόνο και μόνο για αυτό το το κόκκινο φόρεμα με το μπλε καλσόν, κερδίζει άνετα θέση στο τοπ 3.
Υ.Γ: Μπόνους αξιαγάπητο σκυλάκι ράτσας Μιλού.
Ε, είπαμε:
1) Coco avant Chanel
2) A Single Man
3) Beginners
4) πες εσύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου