Λίγο πριν το τέλος*

σπόιλερ αλέρτ!!

Αγαπημένα φινάλε ταινιών, λοιπόν. Μιλάμε για τον ορισμό του σπόιλερ. Πώς να μιλήσεις για τελικές σηνές χωρίς να προδώσεις την ταινία; Δεν γίνεται με τίποτα. Γι' αυτό προειδοποιώ, το τοπ3 είναι καραγεμάτο με σπόιλερς. Ιτς απ του γιου αν θα συνεχίσεις, υπάρχει και η λύση να πας απευθείας στο τέλος που παραθέτω τη λίστα. Επίσης, προειδοποιώ: ακολουθεί σεντόνι.

'Ενας χωρισμός

Πριν μιλήσω για την τελική σκηνή, δυο λόγια για την ταινία: την είδα πολύ πρόσφατα και ακόμη τη σκέφτομαι έντονα. Να 'ναι που ήταν το πρώτο θερινό της σεζόν(που τελαίνομαι για θερινά); Να 'ναι που είχε συννεφιά στον ουρανό και ταίριαζε τόσο πολύ με τα μπουμπουνητά και τις βροντές μέσα σου κι έλεγες τώρα θα βρέξει, τώρα θα βρέξει, αλλά δεν έκλαιγες τελικά; Να 'ναι που ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες ταινίες που έχω δει; Από αυτές που κρατούν τεντωμένο κάθε νεύρο του κορμιού σου και όταν ανοίγουν τα φώτα είσαι πιασμένος σαν να έτρεχες 5 χλμ; Από αυτές που είναι τόσο αληθινά αληθινές, με ήρωες ανθρώπινους, που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, με θέματα που θίγονται χωρίς να σε κουράζει το πλήθος τους, με αυθεντικές ερμηνείες χωρίς να εκβιάζουν το συναίσθημα ούτε λεπτό, απ' αυτές που υποφέρεις αρκετά-δηλαδή το διάλειμμα το θες και το παραθές- αλλά που στο τέλος μένεις αμίλητος γι' αυτό το 1,5 λεπτό ακριβώς.

Είμαστε στο Ιράν του σήμερα. Ο Ναντέρ και η Σιμίν είναι παντρεμένοι, φιλελεύθεροι και προοδευτικοί και αγαπούν την 11χρονη κόρη τους αλλά χωρίζουν, γιατί η Σιμίν θέλει να μετακομίσουν στη Δύση για να έχουν μια καλύτερη τύχη εκείνη κι η κόρη της, γιατί δεν αρκεί να είσαι σε μια προοδευτική οικογένεια όταν το γύρω σου είναι θρησκευτικό κράτος και καταπίεση, αρκεί; Ο Ναντέρ θέλει να μείνει· κυρίως για να φροντίσει τον πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάιμερ, αλλά και για να το παλέψει να ζήσει, παρά τις δυσκολίες, στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η Σιμίν φεύγει από το σπίτι, ο Ναντέρ προσλαμβάνει μια γυναίκα να προσέχει τον πατέρα του όσο εκείνος λείπει, κάτι που πυροδοτεί μια σειρά τυχαία ή όχι και τόσο τυχαία γεγονότα που οδηγούν στο να κατηγορείται ο Ναντέρ για φόνο αλλά κυρίως στο να αναρωτιόμαστε όλοι ποια είναι η αλήθεια, τι είναι το σωστό και αν το βρούμε τελικά, μήπως δεν έχει και τόση αξία; Εντάξει, η περιγραφή δεν δείχνει ούτε το 1/10 του μεγαλείου της ταινίας, η τελική σκηνή όμως είναι καταπληκτική:

Το ζευγάρι χωρίζει τελικά και η κόρη καλείται να επιλέξει, ενώπιον του δικαστή, με ποιον από του δύο γονείς της θέλει να ζήσει. Βλέπουμε λοιπόν τη φόρτιση του κοριτσιού, που με ήσυχο κλάμα έχει κάνει την επιλογή της και που όλοι οι θεατές, έχοντας παρακολουθήσει τα προηγούμενα γεγονότα, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι για κείνην να επιλέξει ανάμεσα σε δυο γονείς που την αγαπούν βαθιά, σε δυο καλούς ανθρώπους που θέλουν μόνο μια ζωή πιο ουσιαστική και δίνουν όλο τους το είναι για το σκοπό αυτό. Το γλυκό, αγαπημένο και σοφό αυτό κορίτσι μένει μέσα στην αίθουσα για να ανακοινώσει στον δικαστή την απόφασή της, ενώ οι γονείς περιμένουν απ' έξω να την μάθουν, με δύο μέτρα απόσταση ο ένας από τον άλλον, χίλια δυο συναισθήματα να καθρεφτίζονται στο βλέμμα τους και τις πρώτες νότες μουσικής σ' όλη την ταινία να ακούγονται καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Lost In Translation

Πολύ αγαπημένο φιλμ της Σοφίας Κόπολα για τα δύο πιο αγαπημένα μου θέματα για ταινία: την εσωτερική μοναξιά και την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ο Μπομπ(ο καλύτερος Μπιλ Μάρει έβερ) είναι ένας παροπλισμένος σταρ, μέσης ηλικίας και παντρεμένος σε έναν μαραμένο γάμο, που πηγαίνει στο Τόκυο για να γυρίσει διαφημιστικά. Εκεί γνωρίζεται με τη νεαρή Σάρλοτ(Σκάρλετ Γιόχανσον), που συνοδεύει τον φωτογράφο σύζυγό της και τους παρακολουθούμε να περιπλανιούνται στο Τόκυο και να αρχίζει μεταξύ τους μια πατρική/πλατωνικά ερωτική σχέση που οδηγεί και τους 2 τους πιο κοντά στο συναίσθημά τους και στο τι θέλουν στη ζωή τους. Η ταινία έχει πολύ ωραίο χαμηλών τόνων χιούμορ, αλλά κυρίως έχει δύο αξιαγάπητους πραωταγωνιστές(νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό της Κοπολα ότι αγαπάει πολύ τους ήρωες των ταινιών της) και μια πολύ γλυκιά και ήρεμη αλλά ακομπλεξάριστη αφήγηση της ιστορίας. Η τελευταία σκηνή, όπου αποχαιρετιούνται χωρίς να λένε τίποτα ιδιαίτερο αλλά λέγοντάς τα όλα με τα μάτια(όλα για όσα μοιράστηκαν, για το πόσο τρυφερά αγαπήθηκαν) έχει μείνει ιστορική και για έναν ακόμη λόγο: Ο Μπομπ ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Σάρλοτ(έναν απλό αποχαιρετισμό; τη λύση όλων των θεμελιωδών ερωτημάτων της ζωής; ένα σ'αγαπώ; ποιος ξέρει;) και εμείς κλαίμε σπαραχτικά μαζί τους χωρίς να μάθουμε ποτέ τι ακριβώς της είπε. Αααααχ…

Les 400 coups(Τα 400 χτυπήματα)

Τελευταία άφησα μια παλιά, πολύ γνωστή ταινία του Φρανσουά Τρυφώ, γυρισμένη το 1959. Αφηγείται τη ζωή ενός 12χρονου(καταπληκτικός ο Ζαν Πιερ Λεό που ξανασυνεργάστηκε πολλές φορές με τον σκηνοθέτη) ο οποίος ζει στο Παρίσι, σε δύσκολο και φτωχό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που τον οδηγεί στην εγκληματικότητα σιγά σιγά αλλά τον ωθεί και στην ωρίμανση μια ώρα αρχύτερα. Η ταινία περιγράφει ρεαλιστικά αλλά και με ποιητικότητα την καθημερινότητα του παιδιού, το οποίο καταλήγει σε αναμορφωτήριο απ' όπου κάποια στιγμή το σκάει. Αυτό γίνεται στην τελευταία σκηνή, η οποία , κατά τη γνώμη μου, είναι μαγική. Δείχνει τον μικρό να τρέχει προς τη θάλασσα, το πλάνο τον ακολουθεί και ακούμε τα βήματά του και στο τέλος τέλος η κάμερα κοκκαλώνει στο πρόσωπό του. Εκείνη τη στιγμή έχει ένα βλέμμα σκληρό(η σκληρότητα της εποχής αλλά και της παιδικής ηλικίας), φοβισμένο αλλά συνάμα και ονειροπόλο. Με ένα πλάνο είναι σαν να μας δείχνει ο σκηνοθέτης το -μάλλον ζοφερό- μέλλον του παιδιού αλλά και την αγριότητα του περάσματος στην ενηλικίωση. Τι μπορεί να κάνει ένα βλέμμα και η απεραντοσύνη της θάλασσας ρε παιδί μου..

to sum up:
1. A Separation
2. Lost In Translation
3. Les 400 coups
4. σειρά σου

*θενξ, κρις