Ρούχα για χάζεμα.

Θα μου πεις, σιγά το θέμα, το ντύσιμο σε μια ταινία είναι ασήμαντο. Θα σου πω να το ξανασκεφτείς.Δεν είναι αμελητέας σημασίας. Ίσα ίσα, είναι ένας κώδικας, ένας συμβολισμός του τι είναι ο άνθρωπος μέσα του. Μας δίνει άπειρα στοιχεία για το τι πιστεύει για τη ζωή, τι μουσική ακούει, τι κόμμα ψηφίζει, τι ερωτικές προτιμήσεις έχει, τι αυτοπεποίθηση κουβαλάει, τι φαντασία έχει, τι τόλμη, πού θέλει να ανήκει. Κι όλα αυτά στην πραγματική ζωή όπου αυτές τις πληροφορίες τις παίρνεις σχεδόν ασυνείδητα με μια φευγαλέα ματιά στον απέναντί σου. Φαντάσου στην ταινία, που τι είναι αν όχι συμπυκνωμένη ζωή; Το ντύσιμο σου δίνει τόσο υλικό για έναν χαρακτήρα όσο το να καθόταν ο ήρωας να σου διηγηθεί όλο το παρελθόν του, να σε κοιτάει στα μάτια(ok, στην κάμερα) και να σου μιλάει επί ώρες για την παιδική του ηλικία, την επανάσταση που έκανε ή όχι στην εφηβεία του, αν είναι συντηρητικός ή προοδευτικός τύπος, κλειστός ή ανοιχτόμυαλος, εσωστρεφής ή εξωστρεφής, αν περνάει εύκολα ή δύσκολα στη φάση που τον πετυχαίνεις. Και όπως και έξω στη ζωή, από τα πρώτα λεπτά ξέρεις μέσα σου αν τον συμπαθείς ή όχι, αν τον αντέχεις ή τον μισείς, αν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά ή αν χρειάζεται δουλειά για να σε κερδίσει(#αγαπημονο).

Για αρχή έχω το αρχέτυπο, την Κοκό Σανέλ, και την ταινία  Coco avant Chanel, που εξιστορεί κυρίως τα χρόνια πριν την καθιέρωσή της και τη διασημότητά της. Θα μου πεις πάλι, ε, καλά, εντάξει, για τη Σανέλ μιλάει, ρούχα θα δείχνει. Θα σου πω και πάλι ξανασκέψου το. Γιατί η ταινία επικεντρώνεται στην ιδιαίτερη προσωπικότητά της και πώς αυτή χτίζεται και δυναμώνει στο πέρασμα των χρόνων. Το χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι υπερφυσικά δυνατή και μάλιστα σε μια εποχή που κάθε γυναίκα είχε χίλια δυο εμπόδια να υπερπηδήσει για να κάνει κάτι στη ζωή· και είναι τρομερά γοητευτικό να παρακολουθείς πώς γεννιέται και εξελίσσεται ένα δυνατός και αποφασισμένος, να χαράξει προσωπική πορεία, άνθρωπος. Εμένα με κέρδισε εξίσου απόλυτα με τον χαρακτήρα της. Έχει και πολύ ωραίο και συγκινητικό λαβ στόρι, να ενημερώσω. Όσον αφορά τα ρούχα, όλη η ταινία είναι ένας ύμνος στην κομψότητα, τη δημιουργική φαντασία και την υψηλή αισθητική. Αγαπημένες σκηνές αυτές που βλέπεις από ποιες απλές σκηνές της καθημερινότητας αντλεί έμπνευση και φθάνει στο υπέροχο, κάθε φορά, αποτέλεσμα. Η Όντρεϊ Τοτού, με ωραίο, εσωτερικό παίξιμο και αξέχαστα σκληρό αλλά συνάμα γοητευτικό σκούρο βλέμμα(ε, καλά, το σκούρο δε θέλει και καμιά φοβερή υποκριτική δεινότητα). Έξτρα μπόνους, οι πολύ ωραίοι και καθαροί ήχοι από ψαλίδια που κόβουν, υφάσματα που σχίζονται, κλωστές που σπάνε, βελόνες που τρυπούν και άλλα τέτοια.

Αφήνω το έμβλημα της μόδας του ΄30, '40 και πιάνω το αρσενικό αντίστοιχο του '90. Μιλάω για τον Τομ Φορντ φυσικά, σχεδιαστή μόδας και διάσημο κυρίως απ' όταν δούλευε στον οίκο Γκούτσι, πριν φτιάξει τη δική του φίρμα. Δεν είναι βιογραφία πάλι, καμία σχέση. Στο A Single Man, ο Τομ σκηνοθετεί μια πολύ ωραία ιστορία ενός καθηγητή Λογοτεχνίας που έχει αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μετά από την πρόσφατη απώλεια του επί 16 χρόνια συντρόφου του. Τακτοποιεί τις τελευταίες του υποθέσεις και έρχεται σε επαφή με έναν ζιγκολό, με την παλιά καλή του φίλη και ξεπεσμένη δόξα του κινηματογράφου, Τζούλιαν Μουρ, και με έναν φοιτητή του που ιντριγκάρεται απο τον καθηγητή και βλέπουμε πώς αυτές οι συναντήσεις επιδρούν πάνω του σ' αυτή την τόσο κρίσιμη φάση του. Ο ΤομΦόρντ  κάνει τη σκηνοθεσία  με απίστευτη αρρενωπότητα, γοητεία και ακρίβεια. Στηρίζεται βέβαια σε γερές πλάτες, την ερμηνεία του Κόλιν Φερθ, που είναι λιτή, εσωτερική και εξόχως συγκινητική και καταγγέλλω ότι θα έπρεπε να είχε βραβευθεί στα Όσκαρς 2010 οπωσδήποτε· αίσχος!! Η αισθητική των '60s σε συνδυασμό με τα απίστευτα κουστούμια του Κόλιν και τα ρετρό φορέματα της Τζούλιαν Μουρ αλλά κυρίως και πάνω απ'όλα ο ευγενικά διακριτικός τρόπος με τον οποίο απεικονίζει τον άγριο και βαθύ πόνο του καθηγητή Falconer για το χαμό του συντρόφου του, καθώς και η υπέροχη, ποιητική τελευταία σκηνή αποτελούν ωδή στην ομορφιά. Ένας υπέροχα μοναδικός άνθρωπος.

Τρίτη επιλογή, λίγο αναπάντεχη αλλά πολύ σίγουρη είναι το Beginners, μια περσινή ταινία υποτιμημένη και παραγνωρισμένη εν πολλοίς, που άξιζε θερμότερη υποδοχή. Το βασικό στόρι είναι τα εξής δύο: Ο Όλιβερ(Γιούαν Μακγκρέγκορ) είναι γραφίστας-πάαααααρα πολύ ωραία τα σχέδιά του με θέμα:The history of sadness-που πενθεί τον νεκρό πατέρα του που έχασε πρόσφατα και 6 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του. Ο πατέρας Χαλ, μετά το θάνατο της επί 45 χρόνια συζύγου του, κάνει come out και ξαναρχίζει να ζει και να ευτυχεί μέχρι το τέλος της ζωής του συντροφιά με έναν νεότερο άνδρα. Ο γιος, εσωστρεφής κλειστός, μόνος κι έρημος, μην ξέροντας πώς να αγαπάει πραγματικά πριν το καμάουτ του πατρός και το τελευταίο διάστημα μαζί του, γνωρίζει μια κοπέλα σε ένα πάρτυ, με μια από τις καλύτερες σκηνές άδολου και υπαρξιακά απελπισμένου φλέρτ. Την κοπέλα υποδύεται η Μελανί Λοράν(με κλειστό το α). Ωπ, φθάσαμε στο ντύσιμο· η Μελανί που λες, εκτός από μια κούκλα με φανταστικό, τρυφερό βλέμμα, φοράει και υπέροχα, ανεπιτήδευτα κουλ outfits και πιάνει τα μαλλιά της με μισητής τελειότητας επιμελώς ατημέλητο τρόπο. Μόνο και μόνο για αυτό το το κόκκινο φόρεμα με το μπλε καλσόν, κερδίζει άνετα θέση στο τοπ 3.

Υ.Γ: Μπόνους αξιαγάπητο σκυλάκι ράτσας Μιλού.

Ε, είπαμε:
1) Coco avant Chanel
2) A Single Man
3) Beginners
4) πες εσύ

Ένα κορίτσι στους τίτλους.

(σειρές που έχουν στον τίτλο τους τη λέξη girl(s) )

Γενικά, η λέξη  girl φοριέται πολύ στους τίτλους σειρών. Η αλήθεια είναι ότι ένα κορίτσι πάντα προσελκύει το ενδιαφέρον. Οι γυναίκες θέλουν να δουν στην οθόνη τη ζωή τους δραματοποιημένη ή να θαυμάσουν ή να χαζέψουν πώς θα μπορούσε να είναι. Το περίεργο είναι ότι η λέξη girl έχει κάποια ταπεινότητα, δεν περιμένεις να δεις και καμιά φοβερά συναρπαστική ζωή δηλαδή· περισσότερο σε παραπέμπει στο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Επίσης, σε προδιαθέτει για κάτι χαριτωμένο και δροσερό. Και λίγο εφηβικό. Ξέρεις ότι δεν θα προβληματιστείς και βαθιά. Πόσο να προβληματιστεί ένα κορίτσι για τα αποτελέσματα των εκλογών ας πούμε; Όχι βέβαια ότι η εφηβεία ή η ενηλικίωση δεν έχει τις δυσκολίες της, ίσα ίσα. Θα έλεγα ότι η ζωή ενός κοριτσιού χαρακτηρίζεται από μια αβάσταχτη ελαφρότητα.Οι άνδρες από την άλλη, είναι πάντα έτοιμοι να ερωτευτούν ένα περίεργο ή όμορφο κορίτσι που ζει δίπλα τους. Λέμε τώρα..

Λοιπόν, το top3 δεν ήταν και πολύ εύκολο. Ειδικά φέτος, δεχόμαστε καταιγισμό αμερικανικών σειρών μ' αυτό το στοιχείο. Διαλέγω μια καινούρια, μια κατακαίνουρια και μια παμπάλαια.

Το New Girl, με τη Ζούι(ή Ζόι, δε θα τα χαλάσουμε τώρα) Ντεσανέλ, ξεκίνησε λίγο περισσότερο σαχλά απ' οτι αντέχω συνήθως αλλά αν δείξει κανείς λίγη υπομονή και δεν εγκαταλείψει μέχρι το 5ο-6ο επεισόδιο, θα ανταμειφθεί. Το στόρι είναι πολύ κλασικό για σειρά: τα ευτράπελα και χαριτωμένα της συγκατοίκησης τεσσάρων ατόμων. Το νεωτερικό στοιχείο είναι ότι πρόκειται για τρεις άνδρες και μία γυναίκα, κάπως ασυνήθιστη σύνθεση για σηριαλοσυγκατοίκηση. Και μάλiστα με μία γυναίκα που δεν αποτελεί το πατροπαράδοτο αντικείμενο του πόθου, όπως θα ήθελε το κλισέ. Είναι σειρά χαρακτήρων εννοείται, όχι καταστάσεων. Η Ζόι παίζει βασικά τον εαυτό της, μια εναλλακτική και τρελούτσικη κοπέλα που μετά το χωρισμό της με τον επί χρόνια φίλο της, μετακομίζει με τους υπόλοιπους 3 ήρωες: έναν έγχρωμο προπονητή μπάσκετ, έναν αιώνιο φοιτητή νομικής παύλα μπάρμαν, που δε ζητά και πολλά απ' τη ζωή, και έναν γιάπη(μη με ρωτάς τι δουλειά κάνει, άλλος Τσάντλερ μάς βρήκε), λιγούρης και πολύ σίγουρος για τις παράλογες απόψεις του για τις σχέσεις και τη ζωή.

Ε, στην αρχή δεν το είχαν πολυβρεί με τους χαρακτήρες. Άσε που η Ζόι ήταν υπερβολικά γλυκερή και ενοχλητικά χίπστερ· αλλά σιγά σιγά οι συγγραφείς τους έκαναν πιο αστείους, τους αγάπησαν, χαλάρωσε λίγο κι η Ζόι και κύλησε το νερό στ' αυλάκι. Τώρα πια, είναι το πιο feelgood σηριαλεπεισόδιο της εβδομάδας και οι σχέσεις μου με τη Ζούι αποκαταστάθηκαν(έγιναν πάλι λατρείας δηλαδή).

Η κατακαίνουρια περίπτωση είναι το Girls, στο οποίο γράφει, σκηνοθετεί, κάνει την παραγωγή η Lena Dunham, πουλέν του ίντι και του πολύ μέτα- κινηματογράφου αυτή την εποχή, σου λέει. Είναι βασικά η αφήγηση του πώς ζουν στη Νέα Υόρκη τέσσερις φίλες γύρω στα 25 και τι περνούν στα επαγγελματικά και στα γκομενικά τους κυρίως. Η ίδια η Lena έχει πει ότι είναι κάτι σαν το Sex &The City , αλλά δε θα συμφωνήσω και πολύ-μάλλον βαριόταν να εξηγήσει. Εκεί πρωταγωνιστεί ξεκάθαρα η Νέα Υόρκη και τελείως άλλη γενιά και κοινωνική τάξη ίσως(αν και η μία ηρωίδα είναι πολύ όμοια με τη Charlotte). Εδώ, θα έλεγα ότι πρωταγωνιστεί η ενηλικίωση και το υπόγειο χιούμορ. Αυτό είναι και το ατού της σειράς κατ' εμέ, που σε ξενίζει στην αρχή αλλά μετά είναι απολαυστικό. Οι σκηνές της Dunham με τον sexfriend της αποτελούν στιγμές σκληρού χιούμορ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κι έχει και πιο ρεαλιστικό στυλ κινηματογράφησης, να τα λέμε αυτά. Μόνο 5 επεισοδιάκια έχουν παιχτεί, φρέσκο πράγμα.

                            




Για το νάμπερ θρι προβληματίστηκα γιατί παίζουν πολλές υποψηφιότητες( 2broke girls, gossip girl, ναι, το βλέπω, τέτοια είμαι) αλλά νίκησε η παλιά και παντοτινή αγάπη, τα GIlmore girls, ντε. Μάνα και κόρη μεγαλώνουν μαζί στο μικρό χωριό του Stars Hollow και ωριμάζουν, ερωτεύονται και τσακώνονται με πολύ γλυκά μελαγχολικό τρόπο και τρόπο ομιλίας σαν πολυβόλο. Αγαπημένα στοιχεία: α)οι αναφορές στην επικαιρότητα και σε γνωστά πρόσωπα, β)οι ωραία ανεπτυγμένοι χαρακτήρες της ανοιχτόμυαλης, ανάλαφρης αλλά πάντα αφοσιωμένης μητέρας και της σοβαρής και αξιαγάπητης κόρης που είναι το καμάρι και η ελπίδα όλης της περιοχής(τη σπουδάσαμε τελικά, έστω και στο Γιέηλ) και γ)η φανταστική σκιαγράφηση της πόλης και της μικρής της κοινωνίας, που είναι κράμα κουτσομπόλικης ελληνικής επαρχίας και της πιο προηγμένης, αποκεντρωμένης, άμεσης δημοκρατίας(πες με ρομαντικούρα, το δέχομαι). Οι σκηνές στο δημοτικό συμβούλιο, στη δημοτική ταινιοθήκη, κτλ είναι άπειρες και οργανικά στοιχεία της πλοκής, όχι απλά γεμίσματα. Για να μην αναφερθώ στην αγάπη της Ρόρι για τα βιβλία ή στο ότι εδώ μάς πρωτοσυστήθηκε ο Milo Ventimiglia, απόλυτα ερωτεύσιμος επαναστάτης χωρίς αιτία και μετέπειτα hero.

Ε, είπαμε:

1.New Girl

2.Girls

3.Gilmore girls

4. πες εσύ

Hugh Grant - Οι πιο γελοίες στιγμές

Εντάξει αγαπώ τον Hugh Grant και γι’ αυτό αποφάσισα να του αφιερώσω τη δεύτερη μου ανάρτηση. Θέμα: Οι πιο γελοίες του στιγμές. Μου αρέσει που, ενώ έχει αυτό το βρετανικό καθωσπρέπει στυλάκι, δε διστάζει να γελοιοποιηθεί. Τείνω να πιστέψω ότι μάλλον του αρέσει. Οι τρεις ταινίες που διάλεξα, δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Προσφέρονται για διασκέδαση και σε καμία περίπτωση για περισυλλογή. Ιδανικές για: μετά από χωρισμό, χειμωνιάτικα μεσημέρια στον καναπέ με πονόδοντο, ξάπλα στο κρεβάτι με ίωση ή τρελό χανγκόβερ από το προηγούμενο βράδυ.

Η πρώτη γελοιωδέστατη σκηνή του αγαπημένου μου είναι από την ταινία Music & Lyrics του Marc Lawrence. Ο Άλεξ Φλέτσερ, ένας ξεχασμένος πια ποπ σταρ της δεκαετίας του ’80, τραγουδάει σήμερα (2007 βγήκε η ταινία), σε «δεύτερα» μέρη για 40χρονες κυριούλες, πρώην γκρούπις του συγκροτήματος «Ποπ», στο οποίο ήταν μέλος. Άδοντας το  meaningless kiss, ένα τραγούδι αλά George Michael, ο Άλεξ τα δίνει όλα. Οι χορευτικές φιγούρες (ένα ελαφρύ κούνημα των γοφών και του πωπού) στις οποίες επιδίδεται μπροστά σ’ ένα κοινό που παραληρεί είναι εντελώς γελοίες. Κι όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που τον πιάνει πόνος στο πόδι (ε, άμα το παίζεις και τζόβενο σ’ αυτή την ηλικία…).

Χαρακτηριστικά προσθέτω ένα βιντεάκι με τους τίτλους αρχής της ταινίας, που στην ουσία είναι ένα βιντεοκλίπ του συγκροτήματος «Ποπ». Τι να πρωτοσχολιάσω δεν ξέρω. Το τραγούδι το ίδιο, τις ενδυματολογικές επιλογές, το μαλλί, το στόρι του βίντεοκλιπ; Όλα ανεξαιρέτως ανεκδιήγητα. 

Επόμενη σκηνή είναι από την ταινία Love Actually. Με φόντο το χριστουγεννιάτικα στολισμένο Λονδίνο ο Richard Curtis μας αφηγείται 8 διαφορετικές ιστορίες αγάπης ψυχοπλακώνοντας μας κάθε Χριστούγεννα –και όχι μόνο-.(Πόσες  γυναίκες, αναρωτιέμαι, θα ήθελαν να βρεθούν στη θέση της Keira Knightley;). Θα σταθώ στην ιστορία που με ενδιαφέρει. Ο γλυκούλης υποδύεται τον κάπως εναλλακτικό πρωθυπουργό της Αγγλίας. Σε μία σκηνή που διαδραματίζεται στο αντίστοιχο Μέγαρο Μαξίμου του Λονδίνου, επιδίδεται σ’ ένα τρελό χορό υπό τους ήχους του τραγουδιού jump από τις girls aloud και υπό το αυστηρό βλέμμα μιας αγγλίδας υπαλλήλου του. 

Τελευταία στη λίστα και ταυτόχρονα η χειρότερη απ’ τις τρεις είναι το Mickey Blue Eyes. Στα  ελληνικά αποδόθηκε «Παντρεμένος με τη Μαφία». Τον σκηνοθέτη δεν τον θυμάμαι καν και βαριέμαι να τον ψάξω. Εδώ η σκηνή δεν περιλαμβάνει χορευτικές φιγούρες αλλά την προσπάθεια του ευυπόληπτου και εντελώς Βρετανού Μάικλ Φέλγκεϊτ να παραστήσει τον τύπο του τίτλου της ταινίας (τον Mickey Blue Eyes δηλαδή), έναν εκτελεστή της μαφίας. Η εξάσκηση του στη γκανγκστερική προφορά με κάνει απλά να γελάω: "getouttahea" και "fahgedaboudit"! (Μήπως τελικά είμαι ερωτευμένη μαζί του;;)

Συνοψίζοντας:
1. Music & Lyrics
2. Love Actually
3. Mickey Blue Eyes

Σπονδυλωτές ταινίες

Μια λίστα με αφορμή ένα. Ένα τι; Ένα είδος, μια ομάδα. Τις σπονδυλωτές  ταινίες. Είπα να ξεκινήσω με κάτι απλό και τελικά αποδείχτηκε πιο πολύπλοκο απ’ όσο περίμενα. Αφορμή στάθηκε μια συνέντευξη του Gael García Bernal και μου θύμισε το εκπληκτικό Αmores Perros. Βάλθηκα, λοιπόν, να θυμηθώ μερικές απ’ τις πιο όμορφες σπονδυλωτές ταινίες που έχω δει. Κι εκεί που έλεγα ότι το τρίλιστο αυτό θα είναι ένα αφιέρωμα στον Iñárritu, αρχίζουν ταινίες να σκάνε από παντού. Έκανα το λάθος ν’ αναζητήσω ανάλογες λίστες στον κυβερνοχώρο και βρέθηκα, ασπόνδυλο γαρ, να πνίγομαι σ’ ένα πέλαγος από σπονδυλωτές ταινίες. Άλλες με κοινή αναφορά τον τόπο, κάποιες το θέμα, άλλες ένα πρόσωπο. Μερικές ξεκάρφωτες. Άλλες πάλι σκηνοθετημένες από έναν σκηνοθέτη, άλλες από πολλούς. Έτσι, βρέθηκα στο περιβόητο σημείο μηδέν και αποφάσισα να παραθέσω τις τρεις αγαπημένες μου σπονδυλωτές ταινίες. Άρα κριτήριο, το συναίσθημα. Και ναι, δεν είμαι κριτικός τέχνης και μπορώ να το κάνω. 

 

Πρώτη και καλύτερη, όπως είπα και πιο πάνω, το Amores Perros. Ένα βράδυ στο Αλφαβίλ στη Μαυρομιχάλη, πριν πολλά χρόνια, συγκλονίστηκα. Είναι από τις φορές που βγαίνεις από τη σκοτεινή αίθουσα και χρειάζεσαι ένα σκούντημα για να συνέλθεις. Η ταινία σύστησε τους υπερταλαντούχους Alejandro González Iñárritu, Guillermo Arriaga και Gael García Bernal στον κόσμο. Τρεις ιστορίες εκτυλίσσονται παράλληλα για να συναντηθούν σ’ ένα τροχαίο δυστύχημα. Οι ήρωες, τραγικές φιγούρες, θύματα και θύτες ταυτόχρονα μιας απάνθρωπης κοινωνίας. Το χρήμα είναι το μέσον. Η έλλειψη του ή η αφθονία του υπαγορεύουν τις πράξεις τους. Και τα σκυλιά; Πρωταγωνιστές όπως και τα αφεντικά τους. Μοιάζουν με αυτούς. Θύματα και δολοφόνοι. Το αίμα είναι κυρίαρχο στοιχείο στην ταινία του Iñárritu. Σε σοκάρει. Και οι τρεις ιστορίες δεν έχουν χάπι εντ και αυτό μου αρέσει. Τελικά τι μένει; Η μοναξιά, από ‘κει δηλαδή που ξεκίνησαν όλα. (Αγαπημένη μου ιστορία: el Chivo y Maru)

 

Η επόμενη αγαπημένη είναι του Jim Jarmusch. Νομίζω ότι δε θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να λείπει o Jim απ’ τη λίστα αυτή. Πέντε ταξιτζήδες, η Γουινόνα Ράιντερ, μία εξ’αυτών, σε πέντε νυχτερινές διαδρομές, σε πέντε διαφορετικές πόλεις του κόσμου. Όλα σε μία νύχτα. Night on earth. Ελληνιστί «Μια νύχτα στον κόσμο». Η ταινία, παρά το ξεσάλωμα του Μπενίνι ως ενός θεότρελου οδηγού ταξί στη Ρώμη, είναι βαθιά μελαγχολική και τρυφερή. Οι ήρωες ετερόκλητοι, άγνωστοι και διαφορετικοί μεταξύ τους. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων διαφορετικής εθνικής, κοινωνικής, πολιτισμικής προέλευσης και αντίληψης. Τόπος συνάντησης το ταξί-καθαρτήριο. Οδηγοί και επιβάτες απαλύνουν τη μοναξιά τους  σε μια αλληλεπίδραση που τους οδηγεί σ’ ένα ταξίδι στην ανθρώπινη φύση και ψυχή. (Αγαπημένη μου ιστορία: New York)

 

Pulp Fiction η τρίτη. Τα λόγια είναι περιττά. Σκηνές και αποσπάσματα της ταινίας έχουν μείνει στην ιστορία «I love you, Honey Bunny». Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί και άπειρες συζητήσεις έχουν γίνει για την, όπως έχει χαρακτηριστεί, «καλύτερη ταινία στο είδος της». Ο Quentin Tarantino γράφει, σκηνοθετεί, παίζει, μαγεύει. Γοητευτικά φλύαρος, ψυχωτικός, εμμονικός, καταφέρνει να ανακατέψει τις ιστορίες μερικών παράδοξων και καλτ τύπων – γκάνγκστερ και στο τέλος να  τις κάνει να συναντηθούν σαρώνοντας τα κινηματογραφικά βραβεία απανταχού του πλανήτη και κάνοντας καριέρες να πάρουν την ανιούσα. Κάθε έννοια κλασικού ή αναμενόμενου ποδοπατιέται από τα γυμνά πόδια της υπέροχης Ούμα Θέρμαν. Η βία, το αίμα, η ειρωνεία δεν είναι αυτοσκοπός κατά τη γνώμη μου. Είναι ο τρόπος του Tarantino να αφηγηθεί, το μέσον.  Στο τέλος της ταινίας και στο τέλος κάθε ιστορίας έρχεται η λύτρωση, μια λύτρωση που ίσως να είναι ανορθόδοξη κι ακαταλαβίστικη για εμάς τους κοινούς θνητούς. (Αγαπημένη μου ιστορία: ο Μπρους Γουίλις φυσικά!)

Ανακεφαλαίωση: 

1. Amores Perros

2.  Night on earth

3.  Pulp Fiction 

Υ.Γ. Να σημειωθεί ότι και οι τρεις έχουν καταπληκτικά soundtracks