Ένα κορίτσι στους τίτλους.

(σειρές που έχουν στον τίτλο τους τη λέξη girl(s) )

Γενικά, η λέξη  girl φοριέται πολύ στους τίτλους σειρών. Η αλήθεια είναι ότι ένα κορίτσι πάντα προσελκύει το ενδιαφέρον. Οι γυναίκες θέλουν να δουν στην οθόνη τη ζωή τους δραματοποιημένη ή να θαυμάσουν ή να χαζέψουν πώς θα μπορούσε να είναι. Το περίεργο είναι ότι η λέξη girl έχει κάποια ταπεινότητα, δεν περιμένεις να δεις και καμιά φοβερά συναρπαστική ζωή δηλαδή· περισσότερο σε παραπέμπει στο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Επίσης, σε προδιαθέτει για κάτι χαριτωμένο και δροσερό. Και λίγο εφηβικό. Ξέρεις ότι δεν θα προβληματιστείς και βαθιά. Πόσο να προβληματιστεί ένα κορίτσι για τα αποτελέσματα των εκλογών ας πούμε; Όχι βέβαια ότι η εφηβεία ή η ενηλικίωση δεν έχει τις δυσκολίες της, ίσα ίσα. Θα έλεγα ότι η ζωή ενός κοριτσιού χαρακτηρίζεται από μια αβάσταχτη ελαφρότητα.Οι άνδρες από την άλλη, είναι πάντα έτοιμοι να ερωτευτούν ένα περίεργο ή όμορφο κορίτσι που ζει δίπλα τους. Λέμε τώρα..

Λοιπόν, το top3 δεν ήταν και πολύ εύκολο. Ειδικά φέτος, δεχόμαστε καταιγισμό αμερικανικών σειρών μ' αυτό το στοιχείο. Διαλέγω μια καινούρια, μια κατακαίνουρια και μια παμπάλαια.

Το New Girl, με τη Ζούι(ή Ζόι, δε θα τα χαλάσουμε τώρα) Ντεσανέλ, ξεκίνησε λίγο περισσότερο σαχλά απ' οτι αντέχω συνήθως αλλά αν δείξει κανείς λίγη υπομονή και δεν εγκαταλείψει μέχρι το 5ο-6ο επεισόδιο, θα ανταμειφθεί. Το στόρι είναι πολύ κλασικό για σειρά: τα ευτράπελα και χαριτωμένα της συγκατοίκησης τεσσάρων ατόμων. Το νεωτερικό στοιχείο είναι ότι πρόκειται για τρεις άνδρες και μία γυναίκα, κάπως ασυνήθιστη σύνθεση για σηριαλοσυγκατοίκηση. Και μάλiστα με μία γυναίκα που δεν αποτελεί το πατροπαράδοτο αντικείμενο του πόθου, όπως θα ήθελε το κλισέ. Είναι σειρά χαρακτήρων εννοείται, όχι καταστάσεων. Η Ζόι παίζει βασικά τον εαυτό της, μια εναλλακτική και τρελούτσικη κοπέλα που μετά το χωρισμό της με τον επί χρόνια φίλο της, μετακομίζει με τους υπόλοιπους 3 ήρωες: έναν έγχρωμο προπονητή μπάσκετ, έναν αιώνιο φοιτητή νομικής παύλα μπάρμαν, που δε ζητά και πολλά απ' τη ζωή, και έναν γιάπη(μη με ρωτάς τι δουλειά κάνει, άλλος Τσάντλερ μάς βρήκε), λιγούρης και πολύ σίγουρος για τις παράλογες απόψεις του για τις σχέσεις και τη ζωή.

Ε, στην αρχή δεν το είχαν πολυβρεί με τους χαρακτήρες. Άσε που η Ζόι ήταν υπερβολικά γλυκερή και ενοχλητικά χίπστερ· αλλά σιγά σιγά οι συγγραφείς τους έκαναν πιο αστείους, τους αγάπησαν, χαλάρωσε λίγο κι η Ζόι και κύλησε το νερό στ' αυλάκι. Τώρα πια, είναι το πιο feelgood σηριαλεπεισόδιο της εβδομάδας και οι σχέσεις μου με τη Ζούι αποκαταστάθηκαν(έγιναν πάλι λατρείας δηλαδή).

Η κατακαίνουρια περίπτωση είναι το Girls, στο οποίο γράφει, σκηνοθετεί, κάνει την παραγωγή η Lena Dunham, πουλέν του ίντι και του πολύ μέτα- κινηματογράφου αυτή την εποχή, σου λέει. Είναι βασικά η αφήγηση του πώς ζουν στη Νέα Υόρκη τέσσερις φίλες γύρω στα 25 και τι περνούν στα επαγγελματικά και στα γκομενικά τους κυρίως. Η ίδια η Lena έχει πει ότι είναι κάτι σαν το Sex &The City , αλλά δε θα συμφωνήσω και πολύ-μάλλον βαριόταν να εξηγήσει. Εκεί πρωταγωνιστεί ξεκάθαρα η Νέα Υόρκη και τελείως άλλη γενιά και κοινωνική τάξη ίσως(αν και η μία ηρωίδα είναι πολύ όμοια με τη Charlotte). Εδώ, θα έλεγα ότι πρωταγωνιστεί η ενηλικίωση και το υπόγειο χιούμορ. Αυτό είναι και το ατού της σειράς κατ' εμέ, που σε ξενίζει στην αρχή αλλά μετά είναι απολαυστικό. Οι σκηνές της Dunham με τον sexfriend της αποτελούν στιγμές σκληρού χιούμορ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κι έχει και πιο ρεαλιστικό στυλ κινηματογράφησης, να τα λέμε αυτά. Μόνο 5 επεισοδιάκια έχουν παιχτεί, φρέσκο πράγμα.

                            




Για το νάμπερ θρι προβληματίστηκα γιατί παίζουν πολλές υποψηφιότητες( 2broke girls, gossip girl, ναι, το βλέπω, τέτοια είμαι) αλλά νίκησε η παλιά και παντοτινή αγάπη, τα GIlmore girls, ντε. Μάνα και κόρη μεγαλώνουν μαζί στο μικρό χωριό του Stars Hollow και ωριμάζουν, ερωτεύονται και τσακώνονται με πολύ γλυκά μελαγχολικό τρόπο και τρόπο ομιλίας σαν πολυβόλο. Αγαπημένα στοιχεία: α)οι αναφορές στην επικαιρότητα και σε γνωστά πρόσωπα, β)οι ωραία ανεπτυγμένοι χαρακτήρες της ανοιχτόμυαλης, ανάλαφρης αλλά πάντα αφοσιωμένης μητέρας και της σοβαρής και αξιαγάπητης κόρης που είναι το καμάρι και η ελπίδα όλης της περιοχής(τη σπουδάσαμε τελικά, έστω και στο Γιέηλ) και γ)η φανταστική σκιαγράφηση της πόλης και της μικρής της κοινωνίας, που είναι κράμα κουτσομπόλικης ελληνικής επαρχίας και της πιο προηγμένης, αποκεντρωμένης, άμεσης δημοκρατίας(πες με ρομαντικούρα, το δέχομαι). Οι σκηνές στο δημοτικό συμβούλιο, στη δημοτική ταινιοθήκη, κτλ είναι άπειρες και οργανικά στοιχεία της πλοκής, όχι απλά γεμίσματα. Για να μην αναφερθώ στην αγάπη της Ρόρι για τα βιβλία ή στο ότι εδώ μάς πρωτοσυστήθηκε ο Milo Ventimiglia, απόλυτα ερωτεύσιμος επαναστάτης χωρίς αιτία και μετέπειτα hero.

Ε, είπαμε:

1.New Girl

2.Girls

3.Gilmore girls

4. πες εσύ